Voorbereiding

Ergens begin 2006 besloten wij, Sylvia en José, om in de zomer van 2007 “naar Amerika” te gaan.
Dat het het Zuidwesten moest worden, daar waren we al snel uit maar hoe ga je dan verder?
José kwam op internet al gauw de site http://www.allesamerika.com/ tegen met daarin een grote schatkist: het forum.
Wat is er nou beter dan ervaringen uit eerste hand?
Na uren en uren lezen kwamen we tot een eerste opzet:
we wilden in ieder geval naar Las Vegas, San Francisco en Bryce Canyon NP en we konden maximaal 3 weken op vakantie.
Dat stond vast.
Maar hoe nu verder?
De volgende stap was de aanschaf van wat landkaarten en het boek Nationale Parken West-Amerika van Insight Guide.
We kwamen er al snel achter dat we veel te veel wilden in veel te weinig tijd.
Op internet zagen we veel kant-en-klaarpakketten van diverse reisorganisaties waarbij er per dag honderden kilometers gereden zouden moeten worden.
Dat is iets wat we absoluut niet wilden.
We wilden overal rustig de tijd voor nemen zonder als dolle stieren in de rondte te rijden en onderweg te moeten zeggen: “hadden we nou nog maar tijd gehad voor...”.
Dus werd het tijd voor het Grote Schrappen.
Van ons oorspronkelijke plan is uiteindelijk het volgende overgebleven:
Las Vegas
Zion Canyon National Park
Bryce Canyon National Park
Page
Grand Canyon National Park
Sedona
San Francisco
Bij http://www.tiogatours.com/ hebben we de vluchten en de huurauto geboekt.
Bij http://www.westernwanderer.com/ hebben we diverse kampeerspullen gehuurd.
Omdat we aan het hoogseizoen gebonden waren, hebben we alle overnachtingen op voorhand vastgelegd en dat was maar goed ook want op de meeste campings stond het bordje “FULL” bij de ingang.
Via het forum van http://www.allesamerika.com/ was ons ook een hele aparte wandeling onder ogen gekomen, in de volksmond “the Wave” genoemd. Een wandeling naar een aparte rotsformatie, waar maar 20 mensen per dag naar toe mogen vanwege de fragiele omgeving.
10 “permits” werden elke maand online verkocht en de andere 10 ter plekke verloot.
De 10 online permits zijn normaal gesproken binnen enkele minuten uitverkocht, maar daar draaiden wij onze hand niet voor om: wij zijn namelijk meesters in het online aanschaffen van voornamelijk concertkaarten dus dit was voor ons een fluitje van een cent.
En inderdaad, op 1 april hadden wij zonder al te veel problemen 2 permits voor the Wave te pakken!
In april waren wij zo’n beetje klaar met alle voorbereidingen, alleen moesten we nog wachten op het moment dat “onze” datum online beschikbaar werd voor het kopen van de kaartjes voor Alcatraz. Maar er kwam nog iets heel belangrijks tussendoor! Half mei las José op internet dat the Smashing Pumpkins - die bezig waren aan hun eerste tournee in 7 jaar - precies tijdens ons verblijf in San Francisco, daar een aantal optredens zou geven! Dit leek echt te mooi om waar te zijn.
Op 20 mei zou de voorverkoop beginnen.
We zaten ieder aan onze laptop en hielden per gsm contact.
Om 20.00 uur onze tijd zou de voorverkoop beginnen.
Om 19.58 uur kwamen we al in het bestelscherm.
Met trillende handen voerden we onze afgesproken datum in: José voor 31 juli en Sylvia voor 1 augustus.
Uiteindelijk is het 31 juli geworden.
Achteraf bleken alle concerten binnen 30 seconden te zijn uitverkocht.
Ongekend dat wij daarbij mochten zijn!
Ondertussen werd de dollarkoers ook steeds gunstiger.
Eind juni kwamen online kaartjes beschikbaar voor Alcatraz, voor de datum die wij wilden, en daarmee was onze voorbereiding compleet.
14 juli vertrekken wij naar Las Vegas!
Gewapend met een volle map met routebeschrijvingen, bevestigingen en tips zijn wij er helemaal klaar voor!

Zaterdag 14 juli 2007

Wij hadden onze tante Els bereid gevonden om ons naar Schiphol te brengen omdat onze ouders die ochtend al op de fiets waren vertrokken voor hun vakantie naar Denemarken.
Op de afgesproken tijd (07.30 uur) stond ze inderdaad voor de deur bij José en na Sylvia opgehaald te hebben, konden we op weg naar Schiphol.
Daar kwamen we om 08.15 uur aan en ongeveer een minuut later waren we ingecheckt.
Er stond helemaal niemand in de rij! Kijk, zo schiet je nog eens op.
Maar dan: de paspoortcontrole...Dat was een ander verhaal.
Een rij die tot bijna door de draaideuren buiten op de stoep reikte...
Er stonden twee entertainers het publiek te ehm... entertainen met een muziekquiz.
Mensen konden een liedje raden en mochten dan een klein cadeautje uitzoeken.
Nou heeft José twee muziekquizzen gewonnen de afgelopen jaren dus het raden van Super Trouper van Abba was een makkie!
Ik kreeg een dropje en heb een prachtig wit plastic doosje met een kaboutertandenborsteltje en een kaboutertubetje tandpasta als prijs uitgezocht.
Na een half uur waren onze paspoorten gecontroleerd en zijn we eigenlijk direct doorgelopen naar de gate. Daar was om 09.30 uur de security al begonnen met de controle (hoe lang kennen jullie elkaar, waar gaan jullie heen en nog meer van dat soort vragen).
20 minuten te laat (11.25 uur) stegen we uiteindelijk op en na een vlucht van 8 uur landden we in Chicago. De piloot had er dus een uur sneller over gedaan! Dat is altijd mooi meegenomen vooral als jouw videoschermpje (José) het niet doet...
We hadden dus wat extra speling qua overstaptijd want anderhalf uur leek oorspronkelijk een beetje weinig.
José had vorig jaar in Atlanta al drie kwartier in de rij bij immigration gestaan dus we waren op het ergste voorbereid.
Maar we kwamen aan in een compleet lege hal! We konden direct doorlopen naar de immigration officers. Sylvia was er meteen doorheen maar voor José stond nog een man die allerlei papieren uit diverse tassen en jassen toverde dus dat duurde een paar minuutjes. Omdat alles zo snel verliep, moesten we vrij lang op de bagage wachten.
Pas na 25 minuten begon de bagageband te rollen.
Was het omdat wij zo vroeg hadden ingecheckt of was er een andere reden waarom onze bagage pas zo laat de band op rolde? Niemand zal het weten, maar we hadden nog steeds zeeën van tijd. Bij de volgende controle ons witte douaneformulier ingeleverd, door de schuifdeuren heen, daar onze bagage weer ingeleverd bij de dames van United en met de trein naar de terminal waar ons vliegtuig richting Las Vegas zou vertrekken.
Daar moesten we weer door de security heen, we hadden onze ziplockzakjes al in de aanslag.
Maar toen we de rij zagen, zakte de moed ons in de schoenen.
Ellenlange heen-en-weer-Eftelingrijen voor de securitypoortjes.
En toen we eindelijk door de poortjes mochten, “piepte” José.
De vriendelijke security-mijnheer vertelde dat zij in de “VIP-section” mocht plaatsnemen en verzocht om “female assistance”.
De VIP-section is een glazen fouilleerkooi, waar José vorig jaar in Atlanta ook al in was beland en waar de beugel uit haar beha de boosdoener bleek.
Ook deze keer was dat het geval.
Maar goed, we hadden nog steeds tijd genoeg en we waren om 14.00 uur bij de gate.
Maar als de vlucht Amsterdam-Chicago op tijd was geland, dan hadden we dus mooi onze aansluiting gemist! Hulde dus voor de piloot, of de luchtstromingen - dat laten we in het midden. Oorspronkelijk zouden we om 14.20 uur moeten boarden maar dat werd 20 minuten later.
Toen we in het vliegtuig zaten, zagen we onze tassen in het ruim verdwijnen. Dat was alvast een veilig gevoel!
Uiteindelijk stegen we een half uur te laat op richting Las Vegas.
Maar weer gingen we als een speer en landden we te vroeg in Las Vegas.

Wel grappig om Las Vegas vanuit de lucht te zien liggen, als een soort oase in de woestijn.
Je landt zowat óp de Strip, het vliegveld ligt echt in de stad. We konden ons hotel op loopafstand zien liggen.
Om 17.00 uur waren we bij de bagageband, waar overal om ons heen al gokautomaten stonden.
Toen we onze tassen hadden, moesten we toch echt naar buiten, de hitte in.
We hadden ons al voorbereid op een Absolutely Fabulous-achtige scene, zoals die in Marokko, maar het viel mee: we liepen naar buiten in de schaduw.
Daar werden we door een vriendelijke meneer naar een taxi gewezen en moesten we een stukje door de zon lopen. Ken je dat gevoel, als je het piepje van je oven hoort en de oven openmaakt?? Nou, zoiets dus...
De taxi bracht ons naar ons hotel: The Excalibur - een soort King Arthur themahotel.
We moesten onze tassen door het casino slepen om bij de receptie te komen.
Daar stond geen rij en binnen de kortste keren waren we op weg naar onze kamer.
Daarna hebben we gegeten in het Sherwood Forest Café, dat 24 uur per dag open is.
Dus stel, je wilt om 3 uur ‘s nachts een steak eten, dan kan dat gewoon.
Wij kozen voor een clubsandwich en een salade.
Toen was het tijd om de stad een beetje te gaan verkennen.
Buiten was het al donker, nog steeds bloedheet, maar wel heel erg droog.
We zijn langzaam via het NYNY (met gillende mensen in de achtbaan) en het MGM naar het Bellagio gelopen voor de fonteinshow.
Daar worden elke dag op de muziek van bekende liedjes waterorgelshows opgevoerd.
Dat was onze eerste kennismaking met deze waanzinnige stad.
Om 22 uur lagen we doodmoe in bed.

Overnachting Las Vegas, Excalibur Hotel $ 85,-

Zondag 15 juli 2007

Helemaal volgens de jetlagwet werden we om 05.30 uur wakker in onze grote bedden.
Vanaf 07.00 uur konden we terecht bij het ontbijtbuffet, dat vandaag (zondag) een champagnebuffet bleek te zijn.
Voor $ 14,99 pp (normaal ontbijtbuffet $ 10,99) konden we naar binnen.
Daar stond een ongelooflijke hoeveelheid voedsel uitgestald.
Van “gewone” croissantjes tot allerlei soorten vlees en fruit en zelfs een heel Chinees buffet. Verder een groot dessertbuffet met ik weet niet hoeveel soorten taart en donuts. Er was ook een drankenbar waar je zelf je koffie, sap of cola (jaja, zeven uur ‘s ochtends) in kon tappen. Er was een ober die ons maande om nog maar een keer naar het buffet te gaan voor nog een rondje, om champagne te halen en we moesten vooral de donuts niet vergeten! Hij was zo enthousiast dat we inderdaad maar een donutje zijn gaan halen, al zaten we eigenlijk al vol.
Na een uurtje stonden we buiten en waren we op weg naar de Miracle Mile Shops want Sylvia wilde een al in Nederland uitgezocht Fossil-horloge (door de lage dollar scheelde het € 25!) en daar was een Fossil-winkel. Omdat het nog zo vroeg was, was de winkel nog niet open maar hij was in ieder geval gelokaliseerd!
We zijn diverse hotels en hun winkelcentra doorgelopen.
Vooral Caesar’s Palace en Venetian vonden we prachtig. In het Venetian was een winkel ingericht als galerie van de fotograaf Peter Lik, met ook een aantal foto’s van dingen die wij nog zouden gaan zien, zoals Antelope Canyon en San Francisco.
Ook de gondeliers van het Venetian waren leuk om te zien, je hoort en leest de verhalen wel maar als je er dan zelf bij staat, dan sta je toch even te kijken: een overdekt Venetië. Omdat het zo heel erg heet was (de zon scheen nog niet eens!) hebben we een dagkaart voor de Deuce gekocht, een bus die de hele dag over de Strip heen en weer rijdt. Dat was maar $ 5,- per persoon, een koopje dus.
We stonden te wachten bij het apparaat, tot deze Sylvia’s creditcard zou accepteren, en dat duurde een minuutje... Komt er meteen een politieagent op ons af of hij ons misschien kon helpen, heel aardig!
Met de bus zijn we naar de Stratosphere gegaan en daar met de lift helemaal naar boven gegaan voor een prachtig uitzicht over de stad.
Ook stonden we met open mond te kijken naar o.a. de X-Scream, een soort rails waar een achtbaankarretje over heen-en-weer glijdt over de rand van de toren heen (op 383 meter hoogte!) met allemaal gillende mensen erin. Binnen hebben we onder het genot van een heerlijk Starbucks-drankje van het uitzicht genoten.
Omdat het zo ontzettend heet was, waren we de hele dag heel veel aan het drinken en rusten. Wat zijn we toch verstandig! Ook stopten we, waar we maar konden, bij de “misters” die overal stonden opgesteld. Ventilatoren die een soort waternevel verspreiden, dat gaf dan voor eventjes wat verkoeling.
Je vraagt je af wat er gebeurt in deze stad als de stroom uitvalt...
Daarna met de bus weer terug naar ons eigen hotel voor een lunch in alweer het Sherwood Forest Café. Dat was rond 15.00 uur en na nog even gerust te hebben op de kamer stonden we om 17.00 uur weer buiten.
Nu scheen de zon en was het pas ècht heet! Als twee slakken kropen we over straat van het ene hotel naar het andere.
Het dichtstbijzijnde hotel was het MGM dus daar zijn we doorheen gelopen op weg naar M&M World: een 4 verdiepingen tellende M&M-winkel. Ja, u leest het goed: een 4 verdiepingen tellende M&M-winkel.
In het MGM was ook een leeuwenshow bezig. Heel normaal toch, een leeuwenshow in het casino van een hotel?? Je staat op een gegeven moment nergens meer van te kijken in deze stad.
Toen was het tijd voor Sylvia om haar horloge te kopen in de Fossil-store in de Miracle Mile Shops.
Buiten de winkel zaten we op een bankje om het horloge nog even te bekijken toen we werden opgeschrikt door een onweersbui. Binnen, wel te verstaan!
We zaten op een bankje naast een soort vijvertje en het plafond was beschilderd als een wolkenlucht.
Die lucht werd donker, overal zag je bliksem en hoorde je donder en precies boven de vijver begon het te regenen. Dit was een “attractie” waar we nog niet van hadden gehoord dus dat was een aardige verrassing.
Hierna zijn we met de Deuce naar Fremont Street gereden, in downtown Las Vegas voor een lichtshow die daar elke avond wordt gegeven. We hadden gelezen dat de eerste show om 20.00 uur zou zijn maar helaas, om half negen was er nog niets geweest.
Toen maar weer met de bus terug naar het Mirage, waar we de vulkaanshow hebben bekeken.
Omdat we ondertussen bekaf waren, ook met de Deuce verder naar ons eigen hotel gereden, terwijl het eigenlijk hemelsbreed niet zo ver is: de afstand Mirage-Excalibur.
Daar zijn we naar de Pizza Hut geweest en om 22.00 uur lagen we doodmoe in bed.
Die laatste uurtjes in de middagzon waren de dooddoener.

Overnachting Las Vegas, Excalibur Hotel $ 85,-

Maandag 16 juli 2007

Om 7.00 uur hebben we ontbijt gehaald in de lobby van het hotel en dat op de kamer opgegeten. Daarna zijn we met de taxi naar het nieuwe McCarran Rent-A-Car Center gereden.
Dat is een centraal autoverhuurgebouw waar alle verhuurmaatschappijen handig zijn ondergebracht. Er rijdt een gratis shuttlebus van en naar het vliegveld. Maar die zouden wij pas op het eind van onze reis nodig hebben.
Voorbereid op vervelende vragen over extra verzekeringen en upgrades kwamen wij terecht bij een vriendelijke mijnheer, die plichtsgetrouw zijn vragen stelde maar op ons “no” gewoon verder ging met zijn werk: ons een huurauto geven.
Ook was er een aardige mevrouw die ons routekaartjes gaf met de route van en naar de verhuurcentrale. Toen ze hoorde dat wij richting Zion zouden rijden, kwam ze ook nog met kaartjes aan van Zion en Bryce ed. Heel erg leuk!
In de garage mochten wij zelf een auto uitzoeken in de Economy-klasse. We kozen een witte Saturn Ion. Onze eerste stop die dag was Sam’s Town, dat hotel moest natuurlijk even op de foto. We hebben namelijk alletwee de cd Sam’s Town van The Killers thuisliggen, dus deze kans lieten we ons niet ontgaan.
De mussen vielen op dit vroege uur al van het dak en wij bijna ook.
Volgende halte was Boulder City, zo’n 30 km onder Las Vegas waar we bij Western Wanderer onze gehuurde kampeerspullen konden ophalen.
Daar werden we hartelijk ontvangen door Jennifer, die zeer geïnteresseerd was in onze route en ze gaf ons nog wat handige tips voor onderweg (o.a. “ga niet naar de Grand Canyon Caverns”).
We hadden een gasstel gehuurd, potten/pannen, een bijl, een lantaarn en een watercontainer.
Na de spulletjes ingeladen te hebben, gingen we op weg naar de Valley of Fire.
Wat kon ons het schelen, we hadden het toch al heet, dit kon er ook nog wel bij!
In de Valley was het zo’n 111 F (44 C)!
We reden door een werkelijk prachtige, rode omgeving.
Bij het Visitor Center wilden we onze waterflessen bijvullen, maar de waterpomp was daar stuk dus dat was pech.
Ook zijn we gestopt bij Atlatl Rock - een plek waar oude rotstekeningen van indianen te zien zijn.
Het was maar 100 meter lopen van de auto naar de trap die we op moesten lopen.
Toch was dat een hele klus in deze hitte.
Hierna zijn we doorgereden, via de I15 naar het plaatsje Glendale, waar we hebben geluncht in een soort wegrestaurant, hoe kan het anders: hamburger met patat.
Volgende halte was Wal-Mart in Washington (Utah).
Toen we daar aankwamen en uit de auto stapten, werden we er door een mevrouw op gewezen dat de winkel dicht was, er kon niemand meer in of uit.
De stroom was uitgevallen.
Later hoorden we dat een eind verderop, in Cedar City, de bliksem was ingeslagen en daardoor was in de hele regio de stroom uitgevallen.
Bij Wal-Mart wilden wij inkopen gaan doen: eten, drinken, borden, bestek, koelbox etc. Zo'n koelbox is bijna onmisbaar in deze warme gebieden. Elke dag kochten we een zak ijsblokjes zodat we na een wandeling een flesje koud water of sportdrank (blauwe Gatorade!) konden drinken. Heerlijk was dat!
Uiteindelijk ging de stroom pas volledig aan om 21.00 uur. Daar hebben wij niet op gewacht. We zijn maar doorgereden naar onze camping voor de komende twee nachten: Zion Canyon Campground in Springdale, vlakbij de ingang van het National Park.
Daar aangekomen bleek ook daar de stroom te zijn uitgevallen.
We konden nog wel bij de receptie terecht om ons in te checken maar betalen met een creditcard ging dus niet. Af en toe sprong het licht weer aan om vervolgens na een paar seconden weer uit te floepen.
Na ons plekje gevonden te hebben op de camping en begroet te zijn door de buren (een uit circa 20 mensen en 8 tenten bestaande familie) hebben we heel erg langzaam onze tent opgezet.
Toen we iets later bij een winkel/restaurant naar binnen gingen stond de thermometer op 113 F (45 C).
Overal bliksemde het om ons heen.
In het restaurant hebben we snel wat gegeten, ondertussen was de stroomvoorziening weer hersteld.
In de kampeerwinkel hebben we toen alvast wat spulletjes gekocht en besloten we de volgende morgen naar Washington terug te gaan voor de overige spullen.
Ook hadden wij bij de ingang van Zion NP alvast onze American the Beautiful-pas gekocht. Deze pas kostte $ 80,- en daarmee kun je een jaar lang alle National Parks bezoeken en ook nog een aantal andere parken.
De hele nacht heeft het geregend en het was ontzettend heet in ons tentje.
Je kon zowat niet meer nadenken! Toen hebben we de airco maar aangezet (=de buitentent opengezet). Vanwege de beestjes konden we de binnentent helaas alleen maar op een kiertje zetten. Af en toe kwam er een heel klein briesje opzetten, dat een beetje verkoeling gaf.

Overnachting Springdale, Zion Canyon Campground $ 22,-

Dinsdag 17 juli 2007

Na het ontbijt (een oude muffin en een appel) zijn we richting Washington vertrokken waar we dan eindelijk naar Wal-Mart konden. Dat is een winkel waar ze volgens mij alles verkopen, behalve mensen en auto’s.
Daar hebben we een flinke etensvoorraad aangelegd, Knorr-maaltijden in zakjes, havermout in zakjes voor ontbijt, pancakemix voor ontbijt etc.
Ook nog het een en ander aan non-food ingeslagen o.a. een klein maatbekertje, dat bleek heel handig te zijn!
In de Wal-Mart zat ook een Subway dus die konden we niet overslaan en daar hebben we geluncht.
Ook in Wal-Mart viel nu nog twee keer heel kort de stroom uit.
Onderweg terug naar Zion zijn we gestopt bij Zion Trading Post en daar hebben we een ijsje gegeten. Dat was een soort mini westerndorpje met een winkel erbij.
Op de camping hebben we onze boodschappen uitgepakt en ingedeeld en daarna zijn we met de auto het park ingereden (het was zó heet dat onze jaarpas gedeeltelijk was gesmolten!) en met de shuttlebus zijn we naar het eindpunt gereden: Temple of Sinewawa, waar je een wandeling kon maken, Riverside Trail naar het begin van the Narrows. Dat is een wandeling op zich, waar je door de rivier heen waadt terwijl de canyon steeds smaller wordt. Maar door het tijdverlies dat we hadden opgelopen konden we dit helaas niet doen.
Het was nog steeds ontzettend heet, 45 C.
Teruggekomen op de camping hebben we even met onze voeten in de rivier gezeten die achter onze kampeerplek stroomde. We hebben bagels gegeten (in Nederland hadden we een heel handig campingbroodroostertje gekocht dat je gewoon op het gasstel kunt zetten) met gebakken eieren en bacon, met rauwe worteltjes.
Er kwam steeds meer bewolking opzetten en op een gegeven moment begon het weer flink te regenen. We hadden nu echt giga-hoofdpijn van de warmte ondanks het feit dat we toch echt meer dan genoeg gedronken hadden.
Het was bijna nog warmer dan de vorige nacht, pas na middernacht koelde het iets af onder de 40C. ‘s Nachts regelmatig wakker geworden van de geur van de bosbranden. We hoorden dat ook in Zion ondertussen enkele wildfires woedden.

Overnachting Springdale, Zion Canyon Campground $ 22,-

Woensdag 18 juli 2007

Om 07.30 uur zijn we opgestaan en hebben we havermout gegeten met een appel.
Daarna de spullen ingepakt en in Zion NP nog twee trails gelopen, Wheeping Rock en Middle Emerald Pools. Nog steeds om te stikken zo warm was het.
We hebben geluncht in het restaurant van de Zion Lodge.
Daarna de auto opgehaald en naar Bryce NP gereden. Onderweg zagen we de rook van de wildfires boven Zion hangen.
Rond 15.30 uur kwamen we aan in Bryce en zochten we ons gereserveerde plekje op de North Campground op.
Het was een mooie plek met veel schaduw en vlakbij de wc’s. Ontzettend veel eekhoorntjes zaten er dus je moest echt oppassen dat je geen eten liet slingeren of de autodeur liet openstaan. De temperatuur was hier veel aangenamer, zo’n 25 C.
Na de tent te hebben opgezet zijn we langs het Visitor Center gegaan waar we zagen dat de kruising van de highways 89 en 12 een uur daarvoor was afgesloten vanwege de rookontwikkeling. Dat was vlak nadat wij daar gereden hadden!!
‘s Avonds een lekkere Knorr-maaltijd bereid en vroeg gaan slapen want dat was er in Zion niet echt van gekomen.
Het was heerlijk koel ‘s nachts in Bryce!
We hadden zelfs onze slaapzak nodig!

Overnachting Bryce NP, North Campground $ 12,25

Donderdag 19 juli 2007

‘s Ochtends hebben we pancakes gebakken met nog een bagel met bacon die we nog over hadden. Omdat de camping zelf geen douche heeft, hebben we ons in de tent gewassen met onze multifunctionele wasbak. Dat is een plastic, opvouwbare bak van Ortlieb waar we de was in hebben gedaan, de afwas, en hij was dus soms ook onze “douche”.
Toen naar de camperstore bij Sunrise Point gereden voor een nieuwe zak ijs voor in de koelbox en een sandwich voor de lunch.
In Bryce NP kun je met je eigen auto helemaal tot het eind van het park rijden en op de terugweg aan de rechterkant van de weg bij alle uitzichtpunten stoppen.
Daar hebben we uitgebreid de tijd voor genomen.
Tot het eind van het park is het 18 mijl, Rainbow Point heet het daar.
Daar hebben we een trail gelopen en daarna dus alle uitzichtpunten onderweg bekeken. Bryce is een park dat bekend staat om zijn “hoodoos”, hoge uit diverse steensoorten opgemaakte “pilaren” die door erosie zijn gevormd.
Op de autoradio hoorden we dat de weg tussen St George en Springdale (richting Zion) bij het plaatsje Virgin was afgesloten vanwege de wildfires, dus we waren blij dat we daar niet meer waren.
Ook waren sommige trails in Zion gesloten voor publiek.
Rond 15.00 uur waren we weer terug op de camping.
Daar hebben we, omringd door de mieren en eekhoorns, lekker zitten lezen en sudoku’s gemaakt. ‘s Avonds lekkere Knorr-pasta gegeten met een bagel en een puddinkje toe.
Na het eten zijn we teruggereden naar Sunset Point en daar ongeveer een uur gebleven voor de zonsondergang. De hoodoos kregen hele mooie dieprode kleuren, prachtig om te zien. In de verte zagen we de rook van de wildfires hangen en we begonnen het ook te ruiken. De lucht begon helemaal te betrekken van de rook.
‘s Nachts hadden we ook last van de rook, we moesten hoesten en hadden droge ogen.

Overnachting Bryce NP, North Campground $ 12,25

Vrijdag 20 juli 2007

Rond 8.00 uur opgestaan en een lekker bordje havermout gegeten. In de camperstore weer sandwiches en nieuw ijs gehaald. In het Visitor Center even gekeken hoe de situatie nu was in Zion; alle wegen waren weer open maar er was wel “restricted visibility” vanwege de rook.
We hebben een fotostop gemaakt bij Fairyland Point, iets buiten het park. Ook daar weer prachtige hoodoos. Hierna zijn we verder gereden naar Red Canyon. In het Visitor Center hebben we een wandelkaart gehaald en ons laten uitleggen wat leuke wandelingen waren. Dit park lijkt iets op Bryce, met als voornaamste verschil dat je hier langs de hoodoos loopt, terwijl je in Bryce meestal van bovenaf op de hoodoos kijkt.
Daar moet je dus naar beneden lopen om ze goed te kunnen zien, dat is op zich niet zo erg, maar je moet dus ook weer (steil) omhoog.
In Red Canyon hebben we drie trails gelopen. Pink Ledges, Birdseye en Arches.
Voor de Arches Trail moesten we een stukje verder rijden.
Hier was haast niemand te bekennen terwijl je in Bryce over de mensen struikelt.
Vandaag was het warmer dan gisteren, zo’n 31 C.
Toen we terugkwamen op de camping begon het te onweren. We wilden eigenlijk de Queens/Navajo Trail gaan lopen in Bryce (naar beneden en weer naar boven) om toch ook daar de hoodoos van dichtbij te gaan bekijken maar toen we bij het startpunt aankwamen begon het te regenen en nog harder te onweren. Het leek ons dus verstandiger om maar boven te blijven.
In plaats van te wandelen zijn we toen maar gaan douchen bij de douches van Sunrise Point, naast de camperstore.
Na afloop hebben we in de camperstore een bakje Haagen Dazs-ijs gekocht als toetje.
Dat hadden we wel verdiend na al dat gewandel vandaag.
Omdat het maar bleef regenen zijn we met de auto weer naar Rainbow Point gereden en onderweg terug weer bij een aantal uitzichtpunten gekeken naar de onweerslucht, vermengd met de rokerige bosbrandlucht. Een heel mooi uitzicht was het, dat wel.
Teruggekomen op de camping was het droog genoeg om snel even wat pasta te kunnen koken en ons ijs op te eten.
Om 21.00 uur zijn we naar de lodge gereden voor een ranger program.
Vanavond ging het over astronomie en de lichtvervuiling die (nog) geen vat heeft op Bryce.
Ranger Angie vertelde dat ze een uur een praatje zou houden en daarna zou ze van haar collega’s horen of we door telescopen naar de maan en de sterren zouden kunnen kijken. Dat is dus niet doorgegaan vanwege de bewolking en de rook die nog altijd in de lucht hing. Het was een heel erg interessant verhaal over het ontstaan van het heelal, hoe de indianen zonnekalenders maakten en de lichtvervuiling.
In Bryce kun je veel meer sterren zien dan op andere plekken in de wereld omdat er dus haast geen lichtvervuiling is.
Sylvia heeft ze de eerste nacht, toen ze naar de wc moest, ook kunnen zien.
De andere nachten was het te bewolkt, helaas.

Overnachting Bryce NP, North Campground $ 12,25

Zaterdag 21 juli 2007

De dag begon bewolkt, waardoor we pas om 08.30 uur wakker werden. Hierna rustig ontbeten en met de auto op weg naar Mossy Cave Trail. Dat is een wandeltochtje naar een grot en een waterval, iets buiten Bryce NP.
Verderop in het plaatsje Tropic hebben we thee gedronken met een heerlijke, versgebakken cinnamon roll.
Over de Scenic Byway 12 zijn we naar het plaatsje Boulder gereden. Dit is een prachtige route vol natuurschoon en ook heel veel roadkill...
In Boulder zijn we naar het Anasazi Museum geweest met buiten opgravingen van een oud indianendorpje. Het was weer ontzettend heet in Boulder!
Bij de Burr Trail Grill hebben we heerlijk geluncht: cheeseburger met chips en quesadilla, alles versgemaakt. Een van de lekkerste lunches van de vakantie.
Op de terugweg zijn we gestopt bij het Petrified Forest.
Je moet een stuk een heuvel opwandelen en bovenop liggen stukken versteend hout, heel raar om te zien, net edelsteen.
We zagen, bovenop de heuvel aangekomen, van twee kanten flinke onweersbuien aankomen dus wij zijn in een noodvaart weer naar beneden gelopen.
We hadden ons de 30/30-regel goed ingeprent: als je binnen 30 seconden na een bliksemflits onweer hoort, dan moet je in je auto gaan zitten of een gebouw binnen gaan.
En als je 30 minuten na de laatste donderklap geen nieuw onweer hebt gezien/gehoord dan mag je pas weer naar buiten.
Op de terugweg naar Bryce hadden we een aantal flinke regenbuien.
Rond 17.30 uur waren we weer in de buurt van Bryce aangekomen en hebben we bij de Ruby’s Inn Store nog wat boodschappen ingeslagen, lekker veel fruit want daar hadden we trek in. Op de camping aangekomen zijn we nog een tijdje in de auto blijven zitten vanwege een heftige regenbui. Het was een vreemd gezicht: links en rechts van ons was de lucht blauw en recht boven ons hing een zich nauwelijks verplaatsende donkere wolk; het was namelijk windstil!
Rond 19.30 uur was het even droog, lang genoeg om snel even wat eten te maken, noedelsoep met yoghurt toe. Tijdens het eten begon het alweer te regenen.
Toen zijn we de auto maar weer ingestapt en zijn nog een keer naar Rainbow Point gereden in de hoop dat het zijn naam eer zou aandoen. Maar nee, geen regenboog, wel prachtige donder- en regenwolken, vermengd met de rook uit de richting van Zion.
In het westen was wel een ontzettend mooie paarse zonsondergang te zien maar voor de rest alleen maar donkere wolken.
Rond 21.30 uur zijn we maar in de tent gaan liggen en hebben bij het licht van onze lantaarn sudoku’s liggen maken. De hele nacht heeft het nog flink geregend maar de tent bleef binnen hartstikke droog, ook al is ie al zo’n tien jaar oud.

Overnachting Bryce NP, North Campground $ 12,25

Zondag 22 juli 2007

Gelukkig was het droog toen we opstonden. De buitentent was nog wel kletsnat dus die hebben we over onze waslijn gehangen, zodat hij in het zonnetje kon drogen. Dat was zo gepiept want de zon brandde al flink op dit vroege tijdstip.
Op ons gemakkie hebben we een lekker bakje oatmeal gegeten met een kopje thee erbij. Wat is kamperen toch heerlijk op deze manier! De eekhoorntjes lopen voorbij, overal hoor je de vogeltjes fluiten en je tent hangt lekker te drogen in de zon.
Tegen 10 uur zijn we vertrokken, eerst nog een nieuwe zak ijs gehaald bij de kampeerwinkel en toen op weg naar Page. Onderweg werd het hoe langer hoe bewolkter. Vlak voor Page kwamen we over een gigantische hoge brug met daarnaast een dam, de Glen Canyon Dam. Een duizelingwekkend bouwwerk. Iets na het middaguur (plaatselijke tijd, je wint namelijk één uur onderweg) waren we in Page. Vanaf 15.00 uur konden we pas op onze kamer, maar we mochten wel alvast inchecken in ons hotel. Dat was de Best Western ArizonaInn, bovenop een heuvel aan de rand van Page met een prachtig uitzicht over de dam en Lake Powell.
Eerst maar even lunchen... Nou, keuze genoeg! Het is uiteindelijk de KFC geworden.
Sylvia had een lekkere burger en José een wrap.
Aan de overkant bij Safeway nog wat boodschapjes gedaan en daarna naar het Tourist Information Center gegaan voor wat foldertjes.
Ondertussen was de zon doorgebroken en zijn we weer teruggereden naar de dam. We parkeerden de auto bij het Visitor Center en zijn naar het uitzichtplateau gelopen, wat een diepte! We zagen ook mensen in een raft stappen en dachten dat het net zoiets was als bij de Niagara Falls, dat je een stukje met een boot gaat en dan weer terug. Maar het bleek een lange rafttocht te zijn, daarover meer in ons verslag van 25 juli! Je mocht ook over de brug lopen, die helemaal was afgezet met gaas, met soms een gat in het gaas, daar doorheen kon je dan foto’s maken.
De dam is bijna 200 meter hoog, je kunt het je nauwelijks voorstellen als je zo in de diepte kijkt.
We zijn ook nog even binnen in het Visitor Center geweest, maar dat ging niet zomaar.
Je mocht in principe niks mee naar binnen en bij binnenkomst moest je door een “poortje” net als op het vliegveld. José had haar piepkleine cameraatje in een piepklein cameratasje zitten maar deze moest toch geopend worden want stel je voor dat er een bom in zit waarmee je de dam wilt opblazen.
Vanuit het Visitor Center kun je ook een tour maken naar de dam, maar niet altijd, dat is afhankelijk van de National Threat Level. Als deze te hoog is, dan worden de tours ook gestopt.
Vanaf het Visitor Center zijn we nog naar de Wahweap Marina gereden want op Lake Powell wordt veel gevaren met vooral speedboten. Voor dit gebied moest je ook weer betalen, maar gelukkig hadden wij onze America the Beautiful-pas bij ons want daarmee mocht je gratis naar binnen.
Daarna zijn we weer teruggereden naar het hotel, want inmiddels was het zo laat dat we de kamer in konden. We hadden gelukkig een kamer met uitzicht op het meer, voor hetzelfde geld had je een kamer gehad met uitzicht op de parkeerplaats!
Het was een grote kamer met alweer twee grote bedden, een magnetron, koffiezetter, koelkast, grote TV. Lekker gedoucht en gebadderd en wat folders doorgelezen die wij hadden meegenomen van het Tourist Information Center.
Daarna zijn we gaan eten bij de Dam Bar & Grille. Een heel groot restaurant met hele grote porties eten. Sylvia had de babyback ribs en José een ribeye steak. Het eten was overheerlijk.
Naast ons in het restaurant zaten vier mensen van wie er twee de “Dam Big Burger” hadden besteld. Die burger deed zijn naam alle eer aan! Een wankelende stapel brood en vlees werd op tafel gezet.
Wij vroegen ons af of er ook een gratis bloeddrukmeting en cholesteroltest in de prijs inbegrepen zaten! Die mannen schrokken zich ook een hoedje en wisten zich amper raad met hun burger! Grappig om te zien dat zelfs Amerikanen nog kunnen schrikken van hun eten.
Op de kaart hadden we al heerlijke toetjes zien staan (daar kijken we altijd als eerste naar!) maar zoals gewoonlijk zaten we zo ontzettend vol na het hoofdgerecht dat we de White Chocolate Cheesecake maar hebben meegevraagd in een doggybag. Deze hebben we veilig opgeborgen in onze koelbox want we wilden nog “even” naar de nieuwe Wal-Mart. Die schijnt er nog niet al te lang te zitten en daarvoor moesten de bewoners dus minimaal 2,5 uur rijden als ze wat grotere winkels nodig hadden voor hun inkopen. Wat een heerlijke winkel toch om doorheen te lopen, al heb je niks nodig.
Toen we weer naar buiten liepen was het al donker (20 uur) en vielen er wat regendruppels. Op hotelkamer hebben we onze cheesecake opgegeten, heel erg lekker!

Overnachting Page, Best Western ArizonaInn $ 87,-

Maandag 23 juli 2007

Rond 8 uur zijn we opgestaan, want je kon “maar” van 6-9 uur ontbijten.
Het was ontzettend druk bij het buffet. Er was wel van alles te krijgen: er stonden diverse broodroosters waar je bagels en toast in kon opwarmen, koffie, sap, danish, fruit, cereal, oatmeal, jam, creamcheese... Gelukkig was er nog een tafeltje over waar we aan konden gaan zitten.
Na het ontbijt zijn we naar de Horseshoe Bend gereden, een hoefijzervormige bocht in de Colorado-rivier, niet al te ver van de Glen Canyon Dam. Je kijkt een paar honderd meter recht naar beneden richting de rivier.
Vanaf de parkeerplaats was het een stukje lopen tot je er was en vooral de terugweg was zwaar vanwege het mulle zand en de snel oplopende temperatuur.
Toen we bovenaan op de rotsen stonden, dachten we in de diepte mensen te zien lopen en we zagen ook bootjes varen.
En dat bleek achteraf ook te kloppen, maar ook daarover meer in ons verslag van 25 juli!
Hierna zijn we naar de Upper Antelope Canyon gereden. Naar deze canyon kun je een tour boeken vanuit Page maar wij zijn direct naar de parkeerplaats aldaar gereden en hebben daar een tour geboekt.
Bij de slagboom voor de parkeerplaats moest je p.p. $ 6,- betalen (Navajo-fee) en in het kassahutje bij de parkeerplaats nog eens $ 20,- p.p. voor de tour.
Je naam wordt omgeroepen als je in een van de jeeps plaats mag nemen.
Wij zaten maar te wachten en te wachten, onze naam werd steeds niet omgeroepen.
Mensen die na ons hadden betaald waren ondertussen al onderweg naar de canyon.
Bij navraag bleek dat de omroepmevrouw ons was “vergeten” maar achteraf bleek dit juist heel erg goed uit te komen want uiteindelijk waren wij op het “moment suprème” in de canyon! Rond het middaguur schijnt de zon namelijk precies in de canyon en op sommige punten krijg je dan de prachtigste lichtstralen te zien.
In de jeep rijd je eerst een kwartiertje over mul zand (je wordt helemaal door elkaar gerammeld) naar de ingang van de canyon waar je chauffeur ook meteen je gids wordt en deze geeft je aanwijzingen over hoe je het beste kunt fotograferen (geen flits, geen direct zonlicht). Het was vanwege het tijdstip ontzettend druk in de canyon en af en toe was het echt dringen als van de andere kant een groep terugkwam.
De canyon kleurde door het zonlicht mooi oranje/rood soms zelfs iets van paars.
In de canyon hebben we dus het smalste zonnestraaltje gezien dat naar binnen schijnt. Heel apart om te zien! Fotograferen was lastig, want onze groep bestond uit zo’n 40 personen en van de andere kant kwamen ook steeds groepen terug lopen.
Volgende keer gaan we naar de Lower Antelope Canyon aan de andere kant van de weg, daar schijnt het vaak wat rustiger te zijn en is het net zo mooi!
Aan het eind van de canyon vertelde de gids nog iets over het ontstaan en over een flashflood die in februari plaats heeft gevonden. Flashfloods ontstaan door gigantische hoeveelheden regen die in korte tijd vallen en daardoor een soort “vloedgolf” wordt veroorzaakt. In deze canyon betekende dat dat er 28 uur lang regenwater met hoge snelheid en metershoog door de canyon raasde. Hierdoor is er heel veel zand verplaatst en daardoor verandert de canyon na elke flashflood.
Uiteindelijk waren we rond 13 uur weer terug bij de auto en zijn we naar Burger King gereden voor de lunch.
Hierna werd de lucht al snel heel erg donker en zijn we maar naar het hotel teruggegaan. Daar hebben we wat kleding gewassen en overal om ons heen begon het gigantisch te bliksemen. De buien kwamen snel dichterbij en op een gegeven moment begon het ontzettend te regenen, echt een hoosbui!
We hadden op de kamer the Weather Channel aanstaan en daar zagen we dat er bij ons in de buurt diverse flashfloods waren ontstaan. We zagen ook beelden van een flashflood in Phoenix waarbij auto's midden op de weg moesten stoppen omdat het water op verschillende plekken gewoon over de weg stroomde.
Ons mooie uitzicht op de bergen, de dam en het meer was in één keer verdwenen.
En buiten bleef het maar regenen en regenen en regenen.
Morgen zou the Wave op het programma staan maar met regen wordt de toegangsweg naar de parkeerplaats en het beginpunt onbegaanbaar... Nou ja, even afwachten nog maar.
Tegen 18 uur klaarde het pas een beetje op en stopte het met stortregenen en begon het “gewoon” te regenen.
Op the Weather Channel verscheen voor de regio Page een flashfloodwarning die tot 21 uur die avond van kracht was.
‘s Avonds was het door de regen heerlijk afgekoeld tot een graadje of 21C en hebben we bij een nieuw restaurantje gegeten, Asian Cuisine. We hadden hierover reclames gehoord op de radio en dachten: dat is weer eens wat anders dan hamburgers.
Het restaurant leek op een oude ontbijtzaal van een hotel (het zat ook aan een hotel vast). Ze hadden Indiaas en Thais eten en het was overheerlijk!
Naast Safeway heeft José nog een heerlijk ijsje gehaald (mint-chocolate chip en rocky road; waarom hebben we in Nederland deze lekkere smaakjes niet!).
José werd ‘s nachts een beetje koortsig en misselijk, kwam het door het eten, het ijs, de warmte, de zenuwen voor the Wave, de airco? We zullen het nooit weten.

Overnachting Page, Best Western ArizonaInn $ 87,-

Dinsdag 24 juli 2007

We besloten om the Wave maar te laten voor wat het was en achteraf was dat maar goed ook, want we hadden ‘m niet eens kunnen lopen vanwege de flashfloodwarning die ook deze hele dag van kracht was. En daar kwam nog bij dat het vanaf 11 uur ‘s ochtends alweer begon te regenen.
We wilden in plaats van te wandelen met de bootjes, die we hadden gezien in de rivier, een tocht maken. Dus wij weer terug naar de Glen Canyon Dam waar Sylvia in het Visitor Center heeft nagevraagd hoe en waar we die tocht konden boeken. Dat kon in Page, dus wij naar het kantoortje gereden. Er gingen rafttours om 7 uur en om 13 uur. Wij wilden die van 13 uur maar die was vol. Er was voor de volgende dag nog wel plek, maar omdat we dan richting Grand Canyon zouden gaan, hebben we besloten dat maar niet te doen.
We besloten om nog maar een stukje te gaan rijden. Via de 89a zijn we over de Navajo Bridge gereden en bij Lees Ferry uitgekomen.
Dat is het punt waar officieel de Grand Canyon begint en waar ook alle rafts het water opgaan richting Grand Canyon.
Lees Ferry is ook het punt waar ooit een pont heeft gevaren en waar mensen goud zochten. Dat goud is nooit gevonden maar de gebouwen en machines hebben ze gewoon achtergelaten. Ter plekke kun je een klein wandelingetje langs de rivier maken. Bij de parkeerplaats kun je een routekaartje uit een bakje pakken en krijg je uitleg over de ruïnes en verroeste machines die er liggen. Het was er heel erg rustig en je hoorde alleen het stromen van de rivier. Er ging daar ook een route de berg op maar die wordt voor de zomermaanden sterk afgeraden vanwege de hoge temperaturen. Die hebben we dus maar letterlijk en figuurlijk links laten liggen.
In Page was de regen ondertussen overgegaan in buien en het klaarde zelfs een beetje op.
We zijn toch maar teruggegaan naar het raftkantoortje want zó ver rijden naar Grand Canyon is het niet, dus we hadden besloten om de tocht van 7 uur te boeken. Rond 12.30 uur zouden we weer terug zijn, zei de reserveringsdame.
De temperatuur was voor Page-begrippen aardig laag, zo’n 84F (28C).
“Onder” ons hotel zat een McDonald's en daar hebben we lunch gehaald en op de kamer opgegeten.
Daarna hebben we even gehuisvrouwd en hebben al onze vuile kleding in de hotelwasserette gewassen en gedroogd.
‘s Avonds hebben we gegeten bij het Italiaanse restaurant Strombolli’s en het leek wel of alle in Page overnachtende toeristen hier waren samengekomen! Wat een drukte! Gelukkig was er nog een plekje voor twee mensen op het terras.
De porties waren weer aardig groot, een groot aantal mensen verliet met een pizzadoos met overblijfsels het restaurant.
José had garlicbread besteld met een Caesar Salad en Sylvia een lekkere pizza.
Het eten was erg goed, dus ook geen wonder dat het er zo druk was.
Daarna nog wat tv gekeken op de kamer en vroeg gaan slapen, we moesten tenslotte vroeg weer op.

Overnachting Page, Best Western ArizonaInn $ 87,-