Op ons gemakkie hebben we een lekker bakje oatmeal gegeten met een kopje thee erbij. Wat is kamperen toch heerlijk op deze manier! De eekhoorntjes lopen voorbij, overal hoor je de vogeltjes fluiten en je tent hangt lekker te drogen in de zon.
Tegen 10 uur zijn we vertrokken, eerst nog een nieuwe zak ijs gehaald bij de kampeerwinkel en toen op weg naar Page. Onderweg werd het hoe langer hoe bewolkter. Vlak voor Page kwamen we over een gigantische hoge brug met daarnaast een dam, de Glen Canyon Dam. Een duizelingwekkend bouwwerk. Iets na het middaguur (plaatselijke tijd, je wint namelijk één uur onderweg) waren we in Page. Vanaf 15.00 uur konden we pas op onze kamer, maar we mochten wel alvast inchecken in ons hotel. Dat was de Best Western ArizonaInn, bovenop een heuvel aan de rand van Page met een prachtig uitzicht over de dam en Lake Powell.
Eerst maar even lunchen... Nou, keuze genoeg! Het is uiteindelijk de KFC geworden.
Sylvia had een lekkere burger en José een wrap.
Aan de overkant bij Safeway nog wat boodschapjes gedaan en daarna naar het Tourist Information Center gegaan voor wat foldertjes.
Ondertussen was de zon doorgebroken en zijn we weer teruggereden naar de dam. We parkeerden de auto bij het Visitor Center en zijn naar het uitzichtplateau gelopen, wat een diepte!
We zagen ook mensen in een raft stappen en dachten dat het net zoiets was als bij de Niagara Falls, dat je een stukje met een boot gaat en dan weer terug. Maar het bleek een lange rafttocht te zijn, daarover meer in ons verslag van 25 juli! Je mocht ook over de brug lopen, die helemaal was afgezet met gaas, met soms een gat in het gaas, daar doorheen kon je dan foto’s maken. 
De dam is bijna 200 meter hoog, je kunt het je nauwelijks voorstellen als je zo in de diepte kijkt.
We zijn ook nog even binnen in het Visitor Center geweest, maar dat ging niet zomaar.
Je mocht in principe niks mee naar binnen en bij binnenkomst moest je door een “poortje” net als op het vliegveld. José had haar piepkleine cameraatje in een piepklein cameratasje zitten maar deze moest toch geopend worden want stel je voor dat er een bom in zit waarmee je de dam wilt opblazen.
Vanuit het Visitor Center kun je ook een tour maken naar de dam, maar niet altijd, dat is afhankelijk van de National Threat Level. Als deze te hoog is, dan worden de tours ook gestopt.
Vanaf het Visitor Center zijn we nog naar de Wahweap Marina gereden want op Lake Powell wordt veel gevaren met vooral speedboten. Voor dit gebied moest je ook weer betalen, maar gelukkig hadden wij onze America the Beautiful-pas bij ons want daarmee mocht je gratis naar binnen.
Daarna zijn we weer teruggereden naar het hotel, want inmiddels was het zo laat dat we de kamer in konden. We hadden gelukkig een kamer met uitzicht op het meer, voor hetzelfde geld had je een kamer gehad met uitzicht op de parkeerplaats!
Het was een grote kamer met alweer twee grote bedden, een magnetron, koffiezetter, koelkast, grote TV. Lekker gedoucht en gebadderd en wat folders doorgelezen die wij hadden meegenomen van het Tourist Information Center.
Daarna zijn we gaan eten bij de Dam Bar & Grille. Een heel groot restaurant met hele grote porties eten. Sylvia had de babyback ribs en José een ribeye steak.
Het eten was overheerlijk.Naast ons in het restaurant zaten vier mensen van wie er twee de “Dam Big Burger” hadden besteld. Die burger deed zijn naam alle eer aan! Een wankelende stapel brood en vlees werd op tafel gezet.
Wij vroegen ons af of er ook een gratis bloeddrukmeting en cholesteroltest in de prijs inbegrepen zaten! Die mannen schrokken zich ook een hoedje en wisten zich amper raad met hun burger! Grappig om te zien dat zelfs Amerikanen nog kunnen schrikken van hun eten.
Op de kaart hadden we al heerlijke toetjes zien staan (daar kijken we altijd als eerste naar!) maar zoals gewoonlijk zaten we zo ontzettend vol na het hoofdgerecht dat we de White Chocolate Cheesecake maar hebben meegevraagd in een doggybag. Deze hebben we veilig opgeborgen in onze koelbox want we wilden nog “even” naar de nieuwe Wal-Mart. Die schijnt er nog niet al te lang te zitten en daarvoor moesten de bewoners dus minimaal 2,5 uur rijden als ze wat grotere winkels nodig hadden voor hun inkopen. Wat een heerlijke winkel toch om doorheen te lopen, al heb je niks nodig.
Toen we weer naar buiten liepen was het al donker (20 uur) en vielen er wat regendruppels. Op hotelkamer hebben we onze cheesecake opgegeten, heel erg lekker!
Overnachting Page, Best Western ArizonaInn $ 87,-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten