Wij hadden onze tante Els bereid gevonden om ons naar Schiphol te brengen omdat onze ouders die ochtend al op de fiets waren vertrokken voor hun vakantie naar Denemarken.
Op de afgesproken tijd (07.30 uur) stond ze inderdaad voor de deur bij José en na Sylvia opgehaald te hebben, konden we op weg naar Schiphol.
Daar kwamen we om 08.15 uur aan en ongeveer een minuut later waren we ingecheckt.
Er stond helemaal niemand in de rij! Kijk, zo schiet je nog eens op.
Maar dan: de paspoortcontrole...Dat was een ander verhaal.
Een rij die tot bijna door de draaideuren buiten op de stoep reikte...
Er stonden twee entertainers het publiek te ehm... entertainen met een muziekquiz.
Mensen konden een liedje raden en mochten dan een klein cadeautje uitzoeken.
Nou heeft José twee muziekquizzen gewonnen de afgelopen jaren dus het raden van Super Trouper van Abba was een makkie!
Ik kreeg een dropje en heb een prachtig wit plastic doosje met een kaboutertandenborsteltje en een kaboutertubetje tandpasta als prijs uitgezocht.
Na een half uur waren onze paspoorten gecontroleerd en zijn we eigenlijk direct doorgelopen naar de gate. Daar was om 09.30 uur de security al begonnen met de controle (hoe lang kennen jullie elkaar, waar gaan jullie heen en nog meer van dat soort vragen).
20 minuten te laat (11.25 uur) stegen we uiteindelijk op en na een vlucht van 8 uur landden we in Chicago. De piloot had er dus een uur sneller over gedaan! Dat is altijd mooi meegenomen vooral als jouw videoschermpje (José) het niet doet...
We hadden dus wat extra speling qua overstaptijd want anderhalf uur leek oorspronkelijk een beetje weinig.
José had vorig jaar in Atlanta al drie kwartier in de rij bij immigration gestaan dus we waren op het ergste voorbereid.
Maar we kwamen aan in een compleet lege hal! We konden direct doorlopen naar de immigration officers. Sylvia was er meteen doorheen maar voor José stond nog een man die allerlei papieren uit diverse tassen en jassen toverde dus dat duurde een paar minuutjes. Omdat alles zo snel verliep, moesten we vrij lang op de bagage wachten.
Pas na 25 minuten begon de bagageband te rollen.
Was het omdat wij zo vroeg hadden ingecheckt of was er een andere reden waarom onze bagage pas zo laat de band op rolde? Niemand zal het weten, maar we hadden nog steeds zeeën van tijd. Bij de volgende controle ons witte douaneformulier ingeleverd, door de schuifdeuren heen, daar onze bagage weer ingeleverd bij de dames van United en met de trein naar de terminal waar ons vliegtuig richting Las Vegas zou vertrekken.
Daar moesten we weer door de security heen, we hadden onze ziplockzakjes al in de aanslag.
Maar toen we de rij zagen, zakte de moed ons in de schoenen.
Ellenlange heen-en-weer-Eftelingrijen voor de securitypoortjes.
En toen we eindelijk door de poortjes mochten, “piepte” José.
De vriendelijke security-mijnheer vertelde dat zij in de “VIP-section” mocht plaatsnemen en verzocht om “female assistance”.
De VIP-section is een glazen fouilleerkooi, waar José vorig jaar in Atlanta ook al in was beland en waar de beugel uit haar beha de boosdoener bleek.
Ook deze keer was dat het geval.
Maar goed, we hadden nog steeds tijd genoeg en we waren om 14.00 uur bij de gate.
Maar als de vlucht Amsterdam-Chicago op tijd was geland, dan hadden we dus mooi onze aansluiting gemist! Hulde dus voor de piloot, of de luchtstromingen - dat laten we in het midden. Oorspronkelijk zouden we om 14.20 uur moeten boarden maar dat werd 20 minuten later.
Toen we in het vliegtuig zaten, zagen we onze tassen in het ruim verdwijnen. Dat was alvast een veilig gevoel!
Uiteindelijk stegen we een half uur te laat op richting Las Vegas.
Maar weer gingen we
als een speer en landden we te vroeg in Las Vegas.
Overnachting Las Vegas, Excalibur Hotel $ 85,-
Op de afgesproken tijd (07.30 uur) stond ze inderdaad voor de deur bij José en na Sylvia opgehaald te hebben, konden we op weg naar Schiphol.
Daar kwamen we om 08.15 uur aan en ongeveer een minuut later waren we ingecheckt.
Er stond helemaal niemand in de rij! Kijk, zo schiet je nog eens op.
Maar dan: de paspoortcontrole...Dat was een ander verhaal.
Een rij die tot bijna door de draaideuren buiten op de stoep reikte...
Er stonden twee entertainers het publiek te ehm... entertainen met een muziekquiz.
Mensen konden een liedje raden en mochten dan een klein cadeautje uitzoeken.
Nou heeft José twee muziekquizzen gewonnen de afgelopen jaren dus het raden van Super Trouper van Abba was een makkie!
Ik kreeg een dropje en heb een prachtig wit plastic doosje met een kaboutertandenborsteltje en een kaboutertubetje tandpasta als prijs uitgezocht.
Na een half uur waren onze paspoorten gecontroleerd en zijn we eigenlijk direct doorgelopen naar de gate. Daar was om 09.30 uur de security al begonnen met de controle (hoe lang kennen jullie elkaar, waar gaan jullie heen en nog meer van dat soort vragen).
20 minuten te laat (11.25 uur) stegen we uiteindelijk op en na een vlucht van 8 uur landden we in Chicago. De piloot had er dus een uur sneller over gedaan! Dat is altijd mooi meegenomen vooral als jouw videoschermpje (José) het niet doet...
We hadden dus wat extra speling qua overstaptijd want anderhalf uur leek oorspronkelijk een beetje weinig.
José had vorig jaar in Atlanta al drie kwartier in de rij bij immigration gestaan dus we waren op het ergste voorbereid.
Maar we kwamen aan in een compleet lege hal! We konden direct doorlopen naar de immigration officers. Sylvia was er meteen doorheen maar voor José stond nog een man die allerlei papieren uit diverse tassen en jassen toverde dus dat duurde een paar minuutjes. Omdat alles zo snel verliep, moesten we vrij lang op de bagage wachten.
Pas na 25 minuten begon de bagageband te rollen.
Was het omdat wij zo vroeg hadden ingecheckt of was er een andere reden waarom onze bagage pas zo laat de band op rolde? Niemand zal het weten, maar we hadden nog steeds zeeën van tijd. Bij de volgende controle ons witte douaneformulier ingeleverd, door de schuifdeuren heen, daar onze bagage weer ingeleverd bij de dames van United en met de trein naar de terminal waar ons vliegtuig richting Las Vegas zou vertrekken.
Daar moesten we weer door de security heen, we hadden onze ziplockzakjes al in de aanslag.
Maar toen we de rij zagen, zakte de moed ons in de schoenen.
Ellenlange heen-en-weer-Eftelingrijen voor de securitypoortjes.
En toen we eindelijk door de poortjes mochten, “piepte” José.
De vriendelijke security-mijnheer vertelde dat zij in de “VIP-section” mocht plaatsnemen en verzocht om “female assistance”.
De VIP-section is een glazen fouilleerkooi, waar José vorig jaar in Atlanta ook al in was beland en waar de beugel uit haar beha de boosdoener bleek.
Ook deze keer was dat het geval.
Maar goed, we hadden nog steeds tijd genoeg en we waren om 14.00 uur bij de gate.
Maar als de vlucht Amsterdam-Chicago op tijd was geland, dan hadden we dus mooi onze aansluiting gemist! Hulde dus voor de piloot, of de luchtstromingen - dat laten we in het midden. Oorspronkelijk zouden we om 14.20 uur moeten boarden maar dat werd 20 minuten later.
Toen we in het vliegtuig zaten, zagen we onze tassen in het ruim verdwijnen. Dat was alvast een veilig gevoel!
Uiteindelijk stegen we een half uur te laat op richting Las Vegas.
Maar weer gingen we
als een speer en landden we te vroeg in Las Vegas.Wel grappig om Las Vegas vanuit de lucht te zien liggen, als een soort oase in de woestijn.
Je landt zowat óp de Strip, het vliegveld ligt echt in de stad. We konden ons hotel op loopafstand zien liggen.
Om 17.00 uur waren we bij de bagageband, waar overal om ons heen al gokautomaten stonden.
Toen we onze tassen hadden, moesten we toch echt naar buiten, de hitte in.
We hadden ons al voorbereid op een Absolutely Fabulous-achtige scene, zoals die in Marokko, maar het viel mee: we liepen naar buiten in de schaduw.
Daar werden we door een vriendelijke meneer naar een taxi gewezen en moesten we een stukje door de zon lopen. Ken je dat gevoel, als je het piepje van je oven hoort en de oven openmaakt?? Nou, zoiets dus...
De taxi bracht ons naar ons hotel: The Excalibur - een soort King Arthur themahotel.
We moesten onze tassen door het casino slepen om bij de receptie te komen.
Daar stond geen rij en binnen de kortste keren waren we op weg naar onze kamer.
Daarna hebben we gegeten in het Sherwood Forest Café, dat 24 uur per dag open is.
Dus stel, je wilt om 3 uur ‘s nachts een steak eten, dan kan dat gewoon.
Wij kozen voor een clubsandwich en een salade.
Toen was het tijd om de stad een beetje te gaan verkennen.
Buiten was het al donker, nog steeds bloedheet, maar wel heel erg droog.
We zijn langzaam via het NYNY (met gillende mensen in de achtbaan) en het MGM naar het Bellagio gelopen voor de fonteinshow.
Daar worden elke dag op de muziek van bekende liedjes waterorgelshows opgevoerd.
Dat was onze eerste kennismaking met deze waanzinnige stad.
Om 22 uur lagen we doodmoe in bed.
Je landt zowat óp de Strip, het vliegveld ligt echt in de stad. We konden ons hotel op loopafstand zien liggen.
Om 17.00 uur waren we bij de bagageband, waar overal om ons heen al gokautomaten stonden.
Toen we onze tassen hadden, moesten we toch echt naar buiten, de hitte in.
We hadden ons al voorbereid op een Absolutely Fabulous-achtige scene, zoals die in Marokko, maar het viel mee: we liepen naar buiten in de schaduw.
Daar werden we door een vriendelijke meneer naar een taxi gewezen en moesten we een stukje door de zon lopen. Ken je dat gevoel, als je het piepje van je oven hoort en de oven openmaakt?? Nou, zoiets dus...
De taxi bracht ons naar ons hotel: The Excalibur - een soort King Arthur themahotel.
We moesten onze tassen door het casino slepen om bij de receptie te komen.
Daar stond geen rij en binnen de kortste keren waren we op weg naar onze kamer.
Daarna hebben we gegeten in het Sherwood Forest Café, dat 24 uur per dag open is.
Dus stel, je wilt om 3 uur ‘s nachts een steak eten, dan kan dat gewoon.
Wij kozen voor een clubsandwich en een salade.
Toen was het tijd om de stad een beetje te gaan verkennen.
Buiten was het al donker, nog steeds bloedheet, maar wel heel erg droog.
We zijn langzaam via het NYNY (met gillende mensen in de achtbaan) en het MGM naar het Bellagio gelopen voor de fonteinshow.
Daar worden elke dag op de muziek van bekende liedjes waterorgelshows opgevoerd.
Dat was onze eerste kennismaking met deze waanzinnige stad.
Om 22 uur lagen we doodmoe in bed.
Overnachting Las Vegas, Excalibur Hotel $ 85,-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten