Rond 7.30 uur zijn we opgestaan en een paar haltes met de bus naar het dichtstbijzijnde BART-station gereden. De BART bracht ons in een half uurtje naar het vliegveld waar we rond 8.30 uur aankwamen en een hele lange rij zagen staan bij de incheckbalie van United. Maar alles verliep nog redelijk vlot. Op het scherm van de E-incheck zagen we al dat onze vlucht naar Chicago 35 minuten vertraging zou hebben, maar we dachten dat alles nog wel goed zou komen. Dáchten we... maar dat zou allemaal heel anders lopen!
We hebben ontbeten met een vieze plakkerige muffin en een danish. Waar is Marie als je haar nodig hebt!
Bij de gate aangekomen, was de vertraging nog verder opgelopen.
In Chicago zouden we 1 uur overstaptijd hebben, dus dat konden we al wel vergeten.
Ons vliegtuig moest uit Seattle komen en kon daar vanwege het slechte weer in eerste instantie niet opstijgen.
Sylvia is op een gegeven moment gaan navragen wat we moesten doen en er werd haar vriendelijk verteld dat we ons allang bij de balie van United hadden moeten laten omboeken. Er werd gezegd dat dat “op het bord” stond. Maar wat voor borden we onderweg ook tegengekomen waren, zoiets hebben we toch echt niet gezien.
Maar goed, wij zijn toch maar naar de balie van United gegaan om ons alsnog te laten omboeken. Het duurde zo ontzettend lang dat ondertussen de vlucht uit Seattle was geland. Er werd omgeroepen dat de mensen die in de rij stonden voor een omboeking van onze vlucht naar Chicago, nu naar de gate moesten gaan. Iedereen zou automatisch worden omgeboekt.
Oorspronkelijk zouden we 10.45 uur vertrekken uit San Francisco maar dat werd dus 12.15 uur. Oorspronkelijke aankomsttijd in Chicago was 16.54 uur en onze vlucht naar Amsterdam zou 17.57 uur vertrekken.
Toen we Chicago naderden, kwam er een stewardess door de cabine om informatie te geven aan de overstappers.
Ze vertelde ons dat we zouden landen bij gate C23 en dat het vliegtuig naar Amsterdam van gate C15 zou vertrekken, heel erg dichtbij dus!
Ze zei dat we maar moesten proberen om hard te rennen om het vliegtuig nog te halen want we zouden om 17.45 uur landen.
Soms wachten ze wel, zei ze, als het om internationale vluchten gaat.
Afijn, wij waren om 17.55 uur uit het vliegtuig dus wij hollen naar gate C15, maar al wat we zagen... geen vliegtuig...
Tja, daar stonden we dan! Maar weer aansluiten in de rij bij de United-balie.
Toen we uiteindelijk aan de beurt waren, bleek dat we tijdens de vlucht naar Chicago inderdaad al waren omgeboekt.
Om 21.30 uur zouden we naar London Heathrow vliegen en daar plaatselijke tijd 11.15 uur zaterdagmorgen aankomen. Dan was er een vlucht om 12.30 uur maar daar wilden ze ons niet op boeken, omdat die overstaptijd voor Heathrow vrij kort blijkt te zijn.
Mochten we vroeger aankomen dan konden we nog proberen om die vlucht van 12.30 uur te halen. Omdat we nu langer in Chicago moesten blijven dan we eigenlijk wilden, hebben we allebei een zipper gekocht met onze naam erop en de tekst "Chicago - my kind of town".
Wat wel erg leuk was, was dat we overgeboekt bleken te zijn op Economy Plus dus we hadden extra beenruimte. José kon voor het eerst óók eens haar benen strekken in een vliegtuig.
Rond 10.45 uur landden we op London Heathrow en het overstappen daar duurt inderdaad een eeuwigheid, een heel gedoe met bussen en lange rijen.
We waren zo moe (niet geslapen in vliegtuig) dat we er niet eens meer van stonden te kijken. We waren dus mooi op tijd voor de vlucht van 12.30 uur, dachten we.
Wij naar de balie van BMI, bleek die vlucht ondertussen helemaal vol te zitten! Moesten we toch wachten tot 16.30 uur! Scheel van vermoeidheid een uurtje of 5-6 op zo’n vliegveld doorbrengen is geen pretje, vooral als je naar buiten kijkt en Schiphol zowat kan zien liggen.
Maar goed, uiteindelijk werd het 16 uur en konden we naar de gate waar ons werd verteld dat het vliegtuig een technisch mankement had en we over een half uur meer zouden horen. Tuurlijk! Kan er ook nog wel bij!! Na een half uur hoorden we dat het vliegtuig niet gerepareerd kon worden en dat we met een bus naar een ander vliegtuig zouden worden gebracht. Het was maar een vliegtuigje voor ca. 50 mensen dus het ging maar om een klein groepje mensen.
Weer een uur later dan gepland kwamen we dan eindelijk op Schiphol aan - na een reis van bijna 30 uur. Bij de bagageband aangekomen haalde Sylvia nog enthousiast een karretje voor onze tassen maar toen op een gegeven moment op het scherm verscheen: “all luggage unloaded” en de bagageband ophield met rollen, zakte de moed ons in de schoenen. Geen bagage...
Wij in de rij bij zo’n kantoortje om onze vermiste bagage te melden. Toen we eindelijk aan de beurt waren, bleek dat we in het verkeerde kantoortje zaten! Verderop moest je een trappetje op en in een hoekje zat daar nog een kantoortje. Maar als je ruim een etmaal niet hebt geslapen dan zie je natuurlijk alles niet meer even scherp.
Daar werd ons meegedeeld dat onze bagage nog op Heathrow stond en morgen, zondag, naar Nederland zou worden gevlogen.
We denken dat het kleine vliegtuigje van London naar Amsterdam misschien al zo vol baggage zat, dat de onze er niet meer bij kon.
Maar goed, onze baggage zou waarschijnlijk maandag worden afgeleverd.
Omdat we allebei weer moesten werken, hebben we het adres en telefoonnummer van onze ouders opgegeven om daar de tassen te laten afleveren.
Zondagavond werden onze ouders inderdaad gebeld: de tassen waren aangekomen en zouden maandag tussen 8 en 11 uur worden afgeleverd.
Uiteindelijk kwam de tas van José om 14 uur en die van Sylvia om 20 uur, die had een omweg gemaakt via Woerden.
Dat was onze vakantie.
Een goede combinatie van stad en natuur, kamperen en hotelovernachtingen.
Het was een prachtige reis met helaas veel regen maar we hebben het fantastisch gehad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten